748. Ben şaşılacak acayip bir cihanım,

bir avuç toprakta gizlenmişim.

Müstef'ilün, Fe'ûlün, Müstef'ilün, Fe'ûlün

(c.IV, 1693)



• Ben tertemiz olarak aşk yoluna düşmüşüm. Bu yolda gizlenmeden yürümekteyim. Ben kimseye kin gütmem, garaz tohumu ekmem. Yokluk bile bana sığınır, bana dayanır. Benim gözüm toktur. Ben hiç bir zaman tama'ın sırtını kaşımam.



• Ne halkın dedikodusu ile rahatsız oluyorum, ne de kimseden korkum var. Ben hür bir kuşum, kafes azığına ihtiyacam yok.



• Ben yağmurlar yağdıran bir bulutum. İnciler saçan bir göğüm. Yeryüzünde susuzlara âb-ı hayat sunmadayım.



• O ağaç, Hz. Mûsâ'ya uzaktan ateş gibi göründü ama o ateş gönüllere hoş gelen bir nûrdu, ben de uzaktan ateş görünürüm ama ateş değilim, ben de nûrum.



• Rüzgârla ağacın dalı titrer, oynar ama gövdesi hiç titremez durur. Benim de görünüşte kararım yok. Hâdiseler karşısında ben de ağaç gibi titriyorum ama, rûh âleminde karar etmişim. Korkmam, titremem.



• Ben şaşılacak, acayip bir cihanım. Bir avuç toprakta gizlenmişim. Her gece gönlüm gündüz gibi aydınlıktır. Her sonbaharın içinde ilkbaharlar bulunmaktadır.



• Ben tamamıyla yok olup kendimden geçtiğim zaman kendime gelirim, kendimi bulurum. Bedenimin aslı olan dört unsur ile beş duygudan kurtulunca tam adam olurum.



• İnsan haksız yere kendisinde bir ihtiyar olduğu, cüz'î iradesi bulunduğu dâvâsına girişir. Aslında Hakk'ın ihtiyarındaki yücelik, benim ihtiyarımı elimden almış, beni ihtiyarsız bırakmıştır.





Divan-ı Kebir den Seçmeler – Şefik Can – Cilt 2